Vanillepoeder 100% stokje uit Papoea

- Geleverd in hersluitbare zak -  

Samenstelling:

100% natuurlijke vanillepoeder uit Papoea-Nieuw-Guinea, zonder toegevoegde suiker, de magische variëteit "tahitensis", dezelfde als die groeit op Tahiti (vandaar de naam!).

°°°

Gebruik in de keuken

Deze vanille is zacht, bloemig en een beetje chocoladeachtig. U gebruikt het natuurlijk in zoete recepten om smaak te geven aan:

• Chocolade, ijs, yoghurt: voeg een paar snufjes toe aan de melk vanaf het begin
• Jam, compotes, fruitsalades: voor jam en compotes, 1 of 2 snufjes tijdens het koken, en voor fruitsalades, 1 snufje mengen met het fruit vlak voor het serveren
• Cakes, koekjes en pannenkoekenbeslag: voeg een of twee snufjes toe aan het beslag
• Koffie of thee: meng het vooraf in uw koffiepakketten of theezakjes, of voeg een paar korrels rechtstreeks toe aan uw kopje

Aangezien het ook geen toegevoegde suikers bevat, kan het, net als een peul, zelfs worden gebruikt in hartige gerechten zoals vis, schelpdieren of zeevruchten, zoals St. Jakobsschelpen, garnalen, kreeften, waaraan het een verfijnde smaak toevoegt. Het past ook heel goed bij bepaalde witvleesgerechten zoals kalfsvlees of eendenborst.

Dosering: 1/2 theelepel komt overeen met ongeveer één vanillestokje

Deze vanillepoeder, 100% peul, zonder toegevoegde suiker, is het perfecte equivalent van de vanillestokjes. Het heeft zelfs het voordeel ten opzichte van de peul dat het beter in het mengsel wordt verdeeld. Bovendien behoudt het zijn aroma langer dan een vanillestokje.

Net als bij een vanillestokje heeft het baat bij enige tijd weken in de bereiding voordat het wordt gekookt, zodat het aroma maximaal kan vrijkomen.

Wie ben ik? Teelt?

Oorsprong: Papoea-Nieuw-Guinea

Wetenschappelijke naam: Vanilla Tahitensis

Onder de honderden aromatische verbindingen van vanille is het vanillinemolecuul het meest kenmerkend voor wat wij waarnemen. De verschillen in aroma's tussen de verschillende soorten vanille zijn afhankelijk van de kweek- en bereidingsomstandigheden van deze vanille, maar ook en vooral van de variëteit. Er zijn namelijk twee grote soorten vanille waarvan het aroma sterk verschilt: de "Tahitiensis" vanille, die onder andere voorkomt in Tahiti en Papoea-Nieuw-Guinea, en de "Planifolia" vanille waartoe de Bourbon vanille behoort.

Vanille heeft ook medicinale eigenschappen en werkt als een stimulerend middel voor het zenuwstelsel. Net als chocolade kan het helpen bij het voorkomen van lichte depressies.

De vanilleplant, een klimmende tropische orchidee, is flexibel, weinig vertakt en kan gemakkelijk worden gestekt door eenvoudig een stukje stengel te planten. De plant kan meer dan 10 meter hoog worden en gebruikt zijn luchtwortels om zich aan zijn steun te hechten. De bloemen, geurig en wit of lichtgeel van kleur, kunnen tot 15 cm lang worden en hebben de traditionele structuur van orchideebloemen.

De vanillepeul is de vrucht van deze tropische liaan en de enige orchidee die wordt geteeld voor andere doeleinden dan sierplanten. De teelt en bereiding van de peulen is langdurig en vereist zorgvuldige aandacht, wat bijdraagt aan de altijd relatief hoge prijs van vanille. Vanille groeit in de ondergroei van tropische regenwouden en is oorspronkelijk afkomstig uit een klein gebied in Midden-Amerika. Sinds lang is het aangepast aan verschillende regio's in de wereld, zoals Madagaskar, de Comoren, Tahiti en recentelijker India.

De natuurlijke bestuiving van de bloem vereist de hulp van een gespecialiseerde insect, die alleen aanwezig is in de regenwouden van Midden-Amerika, waar vanille oorspronkelijk vandaan komt. Toen vanille naar andere landen werd gebracht, werd de bestuiver natuurlijk niet meegebracht, waardoor de bloemen nog steeds met de hand moeten worden bestoven. Dit wordt elke ochtend vroeg gedaan, omdat de bloemen een zeer korte levensduur hebben!

Na bestuiving verandert de bloem binnen 6 weken in een hangende peul van 12 tot 25 cm lang, die een beetje lijkt op een sperzieboon. De peulen worden maanden na hun vorming groen geplukt, omdat ze bij rijpheid zouden barsten en de duizenden kleine zaden vrijlaten die ze bevatten. Op het moment van de oogst zijn de peulen nog geurloos.

De transformatie van de vrucht in een zachte, geurige peul vereist opnieuw een langdurige en nauwkeurige bereiding die bijna 10 maanden duurt. Eerst worden de groene peulen gedurende 3 minuten ondergedompeld in warm water op 63°C, daarna worden de peulen nog warm ingepakt in wollen dekens en in grote kisten geplaatst gedurende 12 tot 14 uur, wat hen hun water doet verliezen en hun mooie chocoladebruine kleur geeft. Vervolgens worden de peulen gedurende 2 tot 6 weken gedroogd, eerst een paar uur per dag in een lauwe oven, daarna in de zon en ten slotte in de schaduw. Tot slot vindt de rijping plaats, die 8 maanden duurt in dozen bekleed met bakpapier, zodat het aroma van de vanille zich volledig kan ontwikkelen. De peulen verliezen hierbij 80% van hun oorspronkelijke gewicht! Daarna worden ze gesorteerd en gekalibreerd (de langste zijn altijd de meest prestigieuze en duurste!).

Een kwaliteitspeul moet rond een vinger gewikkeld kunnen worden zonder te breken. Sommige vanillepeulen van zeer hoge kwaliteit vertonen zelfs suiker die "kristalliseert", met de vorming van glinsterende witte ijskristallen en soms fragiele filamenten die aan de peul hangen. Dit wordt "geglaceerde vanille" genoemd. Dit kristalliseren, een teken van hoge kwaliteit, moet echter niet worden verward met schimmel (wit/gele vlekken op de peul en een zure geur), wat een teken is van slechte vanille die slecht is bewaard.

De teelt van vanille is onderhevig aan klimatologische risico's, en de frequente cyclonen die vooral Madagaskar treffen, kunnen een aanzienlijk deel van de vanilleplantages vernietigen, waardoor de wereldprijzen stijgen.

°°°

Kleine geschiedenis:

De Azteken en eerder de Maya's gebruikten vanille om een dikke drank op basis van cacao op smaak te brengen, de voorloper van onze chocolade! Ze verbouwden de vanille niet zelf, maar verkregen deze van de bewoners van de kustregio's van de Golf van Mexico, in de regio van het huidige Veracruz, de oorsprongsplaats van vanille.

De Spanjaarden ontdekten vanille in het begin van de 16e eeuw toen ze in Amerika aankwamen. Het was Christoffel Columbus die het in 1518 naar Europa bracht. Maar de internationale handel ontwikkelde zich pas in de 17e eeuw, toen vanille aan koningin Elizabeth van Engeland werd aangeboden, die er dol op was!

Mexico behield gedurende twee eeuwen het monopolie op de vanillehandel, tot het midden van de 19e eeuw. Tot dan toe was men er niet in geslaagd om deze liaan buiten zijn oorspronkelijke gebied te laten groeien, omdat de rol van het bestuivende insect, een specifieke kleine bij, onbekend was. Lodewijk XIV, geïntrigeerd door de smaak van vanille, probeerde deze liaan naar het eiland Bourbon (nu Réunion) te brengen, maar zonder succes.

Pas in 1841 ontwikkelde een jonge zwarte slaaf van het eiland Bourbon, Edmond Albius, de techniek voor kunstmatige bestuiving die nog steeds wordt gebruikt. Hij kreeg de naam Albius pas na de afschaffing van de slavernij in 1848, als verwijzing naar de witte kleur (alba) van de vanillebloem. Dankzij hem kan vanille vandaag in veel regio's van de wereld worden geproduceerd.

Het waren uiteindelijk boeren van Réunion die rond 1880 vanille introduceerden in Madagaskar, met name op het eiland Nosy Bé. Deze vanille verspreidde zich snel naar alle oostelijke regio's van het eiland, waar het vochtige, warme klimaat de groei van deze orchidee bevordert. Tot op de dag van vandaag, ondanks de recente concurrentie uit sommige regio's in India en Indonesië, produceert Madagaskar nog steeds 60% van de vanille wereldwijd.

Vertaling:

Engels: Vanilla        Duits: Vanille

*****