Geleverd in een hersluitbare zak
- GMO-vrij - Niet-geïoniseerd - Handmatig geoogst - Luchtgedroogd -
Gebruik in de keuken en daarbuiten
De rocou wordt niet gebruikt vanwege zijn smaak, die bijna afwezig is, maar vanwege zijn natuurlijke kleurkracht die varieert van lichtgeel tot rood.
De kleurpigmenten zijn bixin en norbixin. Bixin is vetoplosbaar, wat betekent dat het goed oplost in olie en een rode tint geeft. Norbixin daarentegen is wateroplosbaar (hydrofiel) en geeft een geel-oranje tint. Norbixin heeft ook een beschermend effect op de huid tegen UV-straling.
Om rocou te gebruiken, meng je het met plantaardige olie of water dat je vooraf hebt verwarmd (10 g rocou op 100 ml olie of water). Laat het enkele dagen trekken; de schil van het zaad verzacht, waardoor het zwarte zaadje binnenin vrijkomt. Verwijder deze zwarte zaadjes die geen waarde hebben, druk de overgebleven pulp goed uit om alle kleurstof te extraheren en filter de oplossing bijvoorbeeld door een koffiefilter. Een andere methode is om de gehele zaden te malen en het poeder te mengen met water of olie in dezelfde verhouding. Laat rusten en verwijder het bezinksel door te filteren zoals eerder beschreven. Je krijgt dan rode olie of water die je kunt verdunnen in gerechten en andere bereidingen.
Roucou wordt ook gebruikt als zelfbruiner omdat het de productie van melanine bevordert. Je kunt het toevoegen aan bijvoorbeeld een dagcrème. Het geeft je huid een mooie gebruinde tint en biedt enige bescherming tegen UV-straling, maar vervangt geen commerciële zonnebrandcrèmes! Bovendien merkten de Zuid-Amerikaanse indianen op dat het insectenbeten voorkomt. Het heeft ook een goede genezende werking op kleine wondjes en vertraagt huidveroudering dankzij de antioxidanten die het bevat.
In de houtbewerking kan het ook worden gebruikt om meubels, bamboe, rotan en mandenwerk te kleuren, maar alleen voor binnenshuis, omdat de kleur niet lichtbestendig is. Voor dit gebruik wordt het soms gemengd met kurkuma, afhankelijk van de gewenste tint.
De vrucht van de rocouier met zijn zaden
Wie ben ik?
Oorsprong: India
Wetenschappelijke naam: Bixa orellana
Gebruikelijke namen: Roucou, urucum (in Brazilië), achiote (in Bolivia), annatto, lippenstiftboom
De rocouier is een grote struik uit tropisch Amerika. Hij bloeit twee keer per jaar met prachtige roze bloemen met een paarse tint en talrijke meeldraden, wat twee oogsten per jaar mogelijk maakt. De daaropvolgende vruchten zijn eerst groen, daarna rood en bedekt met stekels. Als ze rijp zijn, openen ze zich en geven ze kleine felrode zaden vrij die vers plakkerig en zacht zijn, maar na het drogen hard worden.
Verwar natuurlijke rocou niet met de kleurstof E160b, die wordt verkregen door het gebruik van chemische stoffen. Deze kleurstof wordt gewonnen uit de rode was die de zaden omhult. Hiermee worden sommige kazen zoals Boulette d'Avesnes, Mimolette, Cheddar, Edam enz., evenals koekjes, gebak, ijs, snoep, gerookte vis (schelvis), oliën, boter, alcohol enz. gekleurd. Het wordt ook gebruikt als kleurstof in cosmetica en sommige farmaceutische producten. Het is een van de meest gebruikte kleurstoffen ter wereld.
Roucou bevat veel vitamine E, selenium, magnesium, calcium en bètacaroteen, verantwoordelijk voor zijn sterke kleurkracht.
°°°
Kleine geschiedenis:
De Zuid-Amerikaanse en Caribische indianen gebruikten en gebruiken nog steeds rocouzaden als lichaamskleurstof, wat de Europeanen de bijnaam "roodhuiden" gaf. Ze gebruikten het ook voor religieuze rituelen, met name voor het maken van lichaamsschilderingen voor oorlog.
De Azteken mengden rocou met cacao om het een aantrekkelijkere kleur te geven.
De Europeanen hielden ook van de kleur die het gaf aan de lippen van de Indiase vrouwen die het gebruikten, en zo kwam de voorloper van de lippenstift naar Europa!
Vandaag de dag wordt het verbouwd in Zuidoost-Azië, waar het in de 17e eeuw werd geïntroduceerd. In diezelfde periode brachten Europese handelaren de zaden in grote hoeveelheden mee als eerste plantaardige voedselkleurstof.
Vertaling:
Engels: lipstick tree Duits: annatto
***
