Kaloupilé (kerrieblaadjes)

- Product geleverd in hersluitbare zak -

°°°

Toepassingen in de keuken en elders

Hun uiterlijk doet denken aan zowel laurier- als citroenverblaadjes. Ze worden vooral gebruikt in de Indiase, Sri Lankaanse en Birmese keuken, maar de boom komt ook voor in Thailand en Vietnam.

Hun geur is zacht, licht peperig en doet denken aan groene thee. De smaak is mild peperig, nauwelijks bitter, met een vleugje hazelnoot en groene thee.

De kaloupilé moet niet worden verward met groene curry (een pittige Aziatische kruidenmix) noch met de mooie plant met wit, donzig blad die ook "currykruid" wordt genoemd en soms in de kruidentuinen van tuincentra wordt aangeboden. Deze laatste heeft er niets mee te maken en wordt beter met mate geconsumeerd.

De kaloupilé wordt gebruikt in de meeste massalés en Indiase curry's. Maar het is slechts een basisbestanddeel van deze rijke kruidenmixen. Voor wie de verse blaadjes kan gebruiken, worden ze eerst geroosterd en vervolgens tot poeder vermalen in de kruidenmix of gebakken met uien voordat ze aan de bereiding worden toegevoegd.

In de geneeskunde worden de wortels, schors en bladeren van de boom gebruikt. In infusie zouden de bladeren de bloeddruk verlagen. Fijngewreven met rijstzemelen zouden ze zeer effectief zijn tegen koliek. Tot slot bevat de plant een carbazool-alkaloïde, girinimbine, waarvan in vitro-studies aantonen dat het de groei van leverkankercellen bij mensen remt.

Wie ben ik?

Oorsprong: Nepal

Wetenschappelijke naam: Murraya koenigii

Andere namen: karouvaipilai, caripoulé, kerrieblaadjes

De boom, met een dunne stam en takken, kan tot 10 meter hoog worden. Oorspronkelijk afkomstig uit India, groeit hij ook in het wild in Noord-Thailand. Hij werd geïntroduceerd op het eiland Réunion door Indiase contractarbeiders na de afschaffing van de slavernij. Hij heeft zich zo goed aangepast dat hij daar invasief is geworden!

De bladeren zijn aan weerszijden van een centrale stengel gerangschikt, zoals die van de sumak. Ze zijn tussen de 2 en 5 cm lang en iets minder breed. De vruchten zijn zwarte, glanzende bessen die eetbaar zijn, maar de zaden erin zijn giftig.

°°°

Een beetje geschiedenis:

De wetenschappelijke naam is een samentrekking van de namen van de twee botanici die hem in de 18e eeuw ontdekten, Johann König en Johan Andreas Murray.

*****